123 GO
Het is weer zover. Vakantie. In besluit op 26 juli om het juk van een huis in verbouwing en het teveel aan werk af te gooien en steek op den bots mijn V-van-reis-inrichting in elkaar. Morgenochtend vertrek ik richting zuiden. Regen en grijs en regen en grijzer, de gehele bende noeste Belgen lijdt er onder, mezelf incluis. Maar niet getreurd: even verder schijnt de zon.
Mijn doel is Igualada, een gezellig provinciestadje in Catalonië, waar goede vrienden wonen. Door heel dat gedoe met virussen en politiekskes en gezever, heb ik ze al even niet gezien en we kunnen beiden wat internationale knuffels gebruiken. Na een paar dagen keer ik rustig terug, wellicht met een 2-daagse bergwandeling in de Pyreneeën of, wie weet, in een loeiende ziekenwagen omdat er een Delta-variant op mijn hoofd viel. Dat laatste vrees ik niet want ik heb op reis altijd zweetvoeten.
Anders dan anders, ben ik niet van plan veel te schrijven. Geïnspireerd door mijn recente muze, wil ik fotograferen. Technisch gezien kan ik dat behoorlijk, tenslotte ben ik geboren en getogen met een uitzinnig overschot aan knopjes, maar ik vind mezelf een ramp op het gebied van kunstzinnig kadreren. Het is zeer zelden dat ik een self-made foto zie en denk waaaaaawwww. Iets wat ik van anderen wel heb.
Ikke dus op weg: precies zoals voorzien maar niet zoals gepland. Ik vertrek om 7u15 want ging dat om 6u doen. Het ideale begin om het concept vakantie extra cachet te geven.
Ik ontdek al snel een filterke op mijn GSM. Dat filterke zat er al altijd volgens mij, maar ik negeerde het even hard als mijn hernia. Zwart-wit. De bron. Dit is hoe mijn vader het me leerde, al die jaren terug, met mijn eerste fototoesteletje en dan in de doka alles zelf belichten en ontwikkelen. Een mens van fantasie zoals mezelve vult alles beter in als er een grijs plaatje gepresenteerd wordt. En om één of andere reden lukt het me beter om de essentie in beeld te zetten.
Ik gebruik ook nog de Nikon en durf me zelfs aan wat kleur-editing wagen.
Ontsnapping
Er is niet erg veel volk onderweg. Geen enkele controle ook. Niet naar overdreven snelheden, die ik overigens niet haal, maar ook niet naar de alom aangekondigde separatistische polariserende qr-codes die de dag van vandaag bepalen waar en hoe je mag ademen of leven.
De Pyreneeën in
Ik rij vlot. Heel vlot. Solo met steengoede muziek en podcasts over blockchaintechnologie, emotioneel redeneren maar ook met fris water, bakken fruit en lekkere studentenhaver. Ik stop kort. 15min plaspauze, 30min middagpauze, 30min avondpauze bij een frisse beek.
Waarom ik niet echt moe ben is me een raadsel. Rijden deed ik al altijd graag en de wegen zoeven zacht onder mijn banden door. Ik weet al rond het uur waarop de siesta eindigt dat ik niet in de V-van zal overnachten maar meteen doorrij naar mijn bestemming. Tenslotte wacht daar een warm bed, Spaans diner en veel liefde op me. En liefde kan wel tegen een stootje, maar je moet haar nu ook weer niet te lang laten wachten als dat niet nodig is. Soms vraagt ze naar bevrijding en wie ben ik om dat tegen te houden?
De nog niet eerder genomen weg door de Pyreneeën via Andorra is een dik schot in de roos. Secundair en net zoals vorig jaar blijkt dit me stevig te bevallen. Een beetje zoals je zevende kind denk ik dan, zonder al teveel spanning en met nog steeds het overweldigende gevoel van grootsheid.
Ook bij het binnenrijden van Spanje, een vage grens hier in deze streken, is er geen haan die kraait om de Belg die schaamteloos het vlies van de natie penetreert.
Even later doemt Montserrat voor me op. Dat is echt een beetje de voorbode van thuis komen. Hier, waar we al die jaren op congé kwamen maar vooral de intense vriendschap die als een magneet aan ons vel trekt.
Home sweet home
15 uur en 1256km na mijn vertrek kom ik aan bij het nieuwe huis van de Piñollekes. Het is een ingepuzzelde lego-woning maar met tuintje en binnenin verbazingwekkend ruim. Ze wonen hier graag, dat is belangrijk. Sommige mensen mag je niet veroordelen vanwege kunstgras. Al zeker niet als er zo een waanzinnige olijfboom in de voortuin staat. Naast het plastieken zwembad. Het weerzien is warm met mondmaskers tegen het risico. En dat risico is er met een kind dat én van de meest zeldzame ziektes ter wereld meedraagt. Het respecteren van de regel deert me niet.
Sira laat me niet meer los. Ze is een tiener nu maar dat deert de knuffel niet. Gina kent me niet meer. Ze knuffelt zelden iemand behalve Albert. Tot dag twee, dan knuffelt ze mij ook natuurlijk. Gina is nog geen vier. Ze babbelt vlot in het door au pairs aangeleerd Engels en commandeert me dat ik de tafel moet helpen dekken. Beide kinderen zijn te slim en te cute.
Ze hebben geen verlof en werken te hard, maar tussendoor babbelen we. Direct, diep. Over mijn gebroken relatie, over de kinderen, over de mooie en minder mooie zaken van het leven. We zagen elkaar gisteren in ons hoofd.
Verwoesting
Ik krijg de beelden te zien van de branden. Onze vakantiestek van destijds ligt midden in de Miralles, een ruig en beeldschoon ribbelgeheuvelte. De herinneringen aan de heerlijke boerderij bij Belprat zullen me niet snel verlaten. Maar alles is daar anders nu. Een dikke week eerder gooide een achterlijke kerel achteloos een sigaret uit het raam bij Santa Coloma de Queralt. De wind deed zijn werk en duwde het vuur als een draak voor zich uit. Een week lang probeerden leger, brandweer, vliegtuigen en helicopters de brand te stoppen. Zonder succes. 1500 hectare brandde af, zo ook de bossen rond onze oude vakantiestek. Zoek maar eens op internet: “incendios miralles”. De brand was zo hevig dat de door rook en as gevormde cumolo voor het instorten 3km hoog was. Hallucinant deze beelden. Vandaag blussen ze nog steeds.
Ik trek mijn stoute maar stevige schoenen aan en neem mijn fototoestel bij de hand. En een fles water en bio mais-koeken want die zijn zeer lekker.
De geur van verbrand hout moet je je inbeelden. De confrontatie met deze overweldigende verwoesting in contrast met de onvoorstelbare schoonheid raakt me diep.
Het is alsof de arm der Goden zich over de boerderij gelegd heeft. In werkelijkheid zijn het de paarden die de redding waren voor Can Casellas. Ze graasden alles rond de boerderij kort. Het vuur likte aan de zoden van el bosque maar vrat liever aan de sappigere twijgen verderop. En de wind zat goed. Enfin, goed…
Op de terugweg rond de Miralles blijf ik onder de indruk van deze natuurkracht en de speling tussen schoonheid en verwoesting. Of hoe alles soms weggevaagd moet worden om nieuw leven te starten.
Ik wip nog even binnen in een oude ruïne en bezoek La Tossa, een zalig plekje met oeroud kerkje.
Weer bij vrienden
Uitstapje naar boven
Terug
Ik verlaat na 3 gezellige dagen onze Catalaanse kameraden en zet de neus richting noorden. Vanavond slaap ik in de pyreneeën, waar ik morgen een dagtocht wil maken voor ik de regen des Vlaanders terug opzoek.