El Prat Barcelona. Alle luchthavens zijn dezelfde, behalve deze. Of dat denk ik toch. Ik zal het pas zeker weten, als er nog een paar voorbij gekomen zijn. “Waarom?”, hoor ik je denken.
Awel….
Daarnet wandelde ik rustig door de pretparkpoortjes aan de controlepost, je kent dat, broeksriem af, laptop in een tweede bakje waar een gretig kijkende Duitser op aast, snel nog de sleutels uit je zak halen terwijl je met de andere hand de broek omhoog houdt. Broeksriemen hebben wel degelijk nut. Alles rolt lekker richting zwarte flapjes en net als je zelf door de biep-poort bent – the point of no return – valt de frank, of is’t nu een euro? En moet dat niet met een hoofdletter? De GSM is niet te zien op de monitor waar de veel te blauw geklede madam van de seguridad op staart. Miljaar! Die hangt nog aan de 7-kabelige lader in de 2-cylinder Fiat Panda van – hoe heet ie ook alweer – ’t nieuw lief van R, die zo lief was me tot hier te brengen. Ach… ik kan wel 3 dagen zonder, ze sturen m wel op in een dikgevoerd kartonnen doosje.
Ach, Anneke zal me proberen te bereiken maar ze ziet me wel thuis komen vannacht. Ach…. SHIT! Geen idee hoe laat het is! Ik vermoed dat ik op tijd ben maar is dat wel zo? Op het bord staat de vlucht aangeduid met “information porta in 60min”. Hoe laat is het nu? Geen idee. Geen klok in de gang. Geen uur op de 228 monitors (ik heb ze geteld). Geen klok in de Burger King. Geen werkende juist staande uurwerken in de taks-free-shop. Of misschien wel, maar welke van de 42 uurwerken loopt juist? Och, tijd zat dus eerst iets eten in het luxe burger kot. Waar geen klok hangt. Na de smakelijke burger met berg sla neem ik een besluit: Op de borden staat: ““information porta in 60min” – de tijd gaat hier erg traag – en dus maak ik er een punt van een klok te vinden. Gang in gang uit. Toiletten in en uit. Gates, borden, shops, donkere hoekjes. Niets! El Prat is de enige luchthaven zonder uurwerk! Terminal 2 althans. Ik zetel me neer in een te harde stoel bij het wifi-punt en start de laptop. Oef. Nog even tijd. Messenger naar Anneke. Oef, ze heeft het gezien. Laat ik maar een verhaaltje schrijven, denk ik, als op dat moment door de boxen knalt “tattatie tattataaa (ik versta geen jota Spaans op dat tempo) tattatiii Balentien Skeppens tatarrare gate S20”. Wiene? Ikke? Engels: “Personal message to miester Balentien Skeppens, please proceed to port S20.” Woef! De laptop razendsnel in de tas, jas over de schouder en naar S20. Net achter me. Twee vriendelijke ook te blauwe dames houden mijn GSM in de lucht! Leve Albert, die het ding afgegeven heeft aan Ryanair! En jaaaa, hij heet Albert! Welke Catalaan niet? Tenslotte nog een tip of twee: als je iets hoort afroepen met een “persoonlijk boodschap”, ga dan naar de gevraagde gate. Je krijgt er een gratis gsm of ander verloren voorwerp, want mijn ID kaart werd niet gevraagd. En draag een polshorloge. Niets zo handig als een polshorloge!
Shit, waar is mijn boarding pass?
muzikale poëzie
